deep whund

روزی روزگاری بود ای دوست
Once upon a time, my friend

که ما در میان کوچه‌ها بودیم،
when we were in the alleys,

و همچون خیال، همه در حرکت.
and like a dream, everyone was in motion.

خبرها بر سر ما فریاد زدند؛
The news cried out over our heads;

این‌که دشمنان ظلم را از حد گذرانده‌اند
that the enemies have exceeded all limits in oppression,

و ستم برپا شده!
and tyranny has been established!

کشتن کودکان و بمباران…
Killing children and bombings…

و ترس بر مردم سایه افکنده.
and fear has cast its shadow over the people.

نگو ما بی‌تفاوتیم!
Do not say we are indifferent!

انسان‌ها در میان زخم‌هایند!
Human beings are amidst wounds!

آن‌جا نور صبح را دفن کرده‌اند!
There, they have buried the light of dawn!

و صدای تزویر و فریب بلند است.
And the voice of deceit and treachery rises high.

اکنون در میان وحشت و سکوت جهان،
Now, amid the terror and silence of the world,

آتش افزون‌تر شده است
the fire has grown stronger

و مرگ در همه جا می‌چرخد و جولان می‌دهد،
and death roams and circles everywhere,

و جهان در تماشاگه‌های ننگ، تماشا می‌کند!
and the world watches in the theaters of disgrace!

این جنگ، یک نسل‌کشی است!
This war is a genocide!

ای دوست! دیر شده است دیگر!
My friend! It is too late now!

برای تو و برای من، آرامش فراهم است،
For you and for me, peace is available,

اما در آن‌جا، کودکانشان از گرسنگی خواهند مرد!
but there, their children will die of hunger!

برای تو و برای من، پیام روشن است،
For you and for me, the message is clear,

و تاریخ ما را محاکمه و قضاوت خواهد کرد،
and history will judge and prosecute us,

در وحشت، تسلیم ترس نباشیم!
In the face of terror, let us not surrender to fear!

بیا تا انسانیت را زنده کنیم!
Come, let us revive humanity!